‘Ik wil alles goed doen’

Honderd dagen interview

JOEP DERKSEN

OEGSTGEEST – Het is inmiddels al weer honderd dagen dat het nieuwe college van burgemeester en wethouders actief is voor de gemeente. Veel mensen kennen de wethouders echter alleen maar van foto’s uit de krant. Om de vraag: ‘Wie is de mens achter de wethouder?’ te beantwoorden, praten Jos Roeffen (LO), Wendelien Tönjann (VVD) en Marien den Boer (CDA) over wie ze zijn en wat hen drijft. In dit tweede deel vertelt Wendelien Tönjann (46) over haar ambities en de uitdagingen die ze moest overwinnen.

Tönjann was een beetje een prototype Wassenaarse tiener: ze hockeyde, tenniste en speelde de dwarsfluit. Ze lachte veel, maar ging niet heftig stappen en de bloemetjes buiten zetten. Dat veranderde toen ze ging studeren, herinnert Tönjann zich: ‘Als oudste was ik strenger opgevoed en ik wilde mijn vleugels uitslaan.’ Oorspronkelijk wilde ze arts worden en daarom ging ze (medisch) rechten studeren. Maar vanwege haar geringe belangstelling voor de betavakken verschoof ze haar carriereambitie en besloot ze om Rechten te studeren om advocaat te worden. ‘Dat leek me wel wat; praten met mensen over wat hen drijft en vervolgens mijn zaak pleiten voor de rechtbank.’ Na een half jaar stage wist ze; dit gaat ‘m niet worden, want de meeste tijd moet een advocaat zich door allerlei papierstapels worstelen. Ze ging tijdelijk in Schotland studeren aan de Universiteit in Glasgow; dankzij haar ervaringen daar besloot ze om bedrijfsjurist te worden. Ze groeide uit tot manager en hield zich tien jaar lang met sales en advisering bezig.

Daar kwam abrupt een eind aan, toen binnen twee dagen het nieuws van een faillissement kwam en tegelijkertijd haar zoontje met een hersenvliesontsteking werd opgenomen in het ziekenhuis. ‘Ik ben een perfectionist en wil alles goed doen. Maar toen mijn zoon ernstig ziek bleek, besefte ik dat het niet goed was, waar ik mee bezig was. Ik besloot abrupt te stoppen met werken en er voor mijn kinderen te zijn. Ik was helemaal klaar met dat commerciële en wilde maatschappelijk bezig zijn. Ook het moment dat mijn man ernstig ziek bleek te zijn was een keerpunt in mijn leven. Als het gaat om de gezondheid van je kinderen en je man, dan moet je er samen voor vechten. Gelukkig zijn ze allebei weer gezond.’

Bijna iedere avond ‘bezondigt’ Tönjann zich aan Candy Crush; ze is al bij level 450. ‘Als ik ’s avonds laat thuis kom, kan ik nooit direct slapen. Soms gaan we met de raadsleden de kroeg in en soms ga ik nog even spelen onder het genot van een glas wijn.’ Na al die jaren tennist ze nog steeds, al heeft ze haar hockeywedstrijden in de overgangsklasse moeten opgeven voor haar wethouderschap. ‘Ik kon niet beloven dat ik ook iedere woensdag kon trainen. De kinderen zien mij bijna niet en als je dan ook nog die  zondag weg bent, is dat niet goed. Als ouder kies je voor je kinderen en moet je er voor hen zijn.’ Toch mist ze het hockey: ‘Ik houd wel van het competitieve.’

Als wethouder ziet ze de politiek echter niet als een wedstrijd: ‘Je wilt samen met elkaar een doel bereiken en dat op een goede manier doen.’ Een burgemeesterschap behoort misschien tot de mogelijkheden, maar eerst wil Tönjann de komende vier jaar als wethouder afronden. ‘Ik ben wel eens gepolst, maar ik wil het hier goed achterlaten. want ik sluit niet uit dat ik landelijk actief wordt in de politiek.’ Ze lacht: ‘En wie weet word ik wel journalist; het lijkt me heel gaaf om zo’n programma te presenteren als Sonja Barend  had. Ik zie wel wat er op mijn pad komt; ik ga in ieder geval niet thuis zitten punniken.’